Levensverhaal van Mario

Ik probeerde geduldig te blijven, wetende dat de weg naar herstel zelden recht en zonder obstakels is. Met de steun van mijn psychologe en de hoop op een betere toekomst, bleef ik volharden in mijn zoektocht naar genezing en innerlijke vrede. Mijn diagnose In de stille ruimte van mijn zelfreflectie begonnen mijn diepgewortelde trauma's langzaam aan de oppervlakte te borrelen. Met elke stap die ik zette in mijn innerlijke reis, werd het patroon dat mijn leven leek te sturen steeds duidelijker, terug te leiden naar mijn verleden. Het was alsof de puzzelstukjes langzaam op hun plaats vielen, onthullend wat ik al die tijd niet kon zien. Samen met mijn psychologe, in de warme omgeving van haar kantoor waar de muren doordrenkt waren van vertrouwen en begrip, kwamen we tot een inzicht dat mijn hele wereld op zijn kop zette: ik leed mogelijk al dertig jaar aan BDD, Body Dysmorphic Disorder, en een persoonlijkheidsstoornis. 

BDD, een afkorting die staat voor een stoornis in de lichaamsbeleving, was voor mij meer dan alleen een medische term. Het was een beschrijving van mijn dagelijkse realiteit, waarin mijn gedachten en gevoelens gevangen zaten in een eindeloze spiraal van zorgen over mijn uiterlijk. Voor mij was dit geen nieuw inzicht, maar eerder een bevestiging van iets wat ik altijd al gevoeld had. Het gevoel dat ik anders was, dat er iets mis was met mijn lichaam, was zo diepgeworteld dat het als normaal aanvoelde. Het was een erfenis uit mijn verleden, een erfenis van pijnlijke herinneringen aan de middelbare school, waar woorden als "lelijk" en "niet goed genoeg" als gif door de gangen van mijn gedachten kropen. Het was alsof ik gevangen zat in een spiegelbeeld dat mij vertelde dat ik niet mocht zijn wie ik was. 

De ontdekking van mijn BDD verklaarde ook een ander patroon in mijn leven, een patroon van vluchtgedrag en afzondering van de wereld om mij heen. Ik vermeed sociale situaties als de pest, bang voor de oordelen en afwijzingen van anderen. Feestjes, bezoekjes, verjaardagen - allemaal werden ze vermeden als de pest, uit angst om geconfronteerd te worden met de waarheid die ik al die tijd probeerde te ontlopen: dat ik niet goed genoeg was, dat ik niet mooi genoeg was. 

Maar te midden van deze duisternis begon er een sprankje hoop te gloren. Een besef dat langzaam maar zeker doordrong in mijn bewustzijn: dat ik, ondanks mijn innerlijke demonen, recht had op een normaal leven. Het was dit besef dat mij aanspoorde om de confrontatie aan te gaan met mijn diepste angsten, om te proberen ze te overwinnen en eindelijk vrij te zijn. En zo begon mijn reis naar genezing. Een reis die me leidde naar PsyQ, waar ik mijn hart kon luchten en mijn verhaal kon delen in de veilige armen van therapeuten die mijn pijn begrepen. De intakegesprekken waren intens, gevuld met vragen over mijn verleden en mijn huidige situatie. Maar na elke sessie voelde ik een beetje meer hoop, een beetje meer licht in de duisternis. 

En toen kwam de dag van de diagnose. Het was alsof de wereld even stil stond toen de woorden werden uitgesproken: borderline persoonlijkheidsstoornis, met een afwijzende persoonlijkheidsstoornis. Het was een klap in mijn gezicht, maar tegelijkertijd ook een bevrijding. Eindelijk had mijn innerlijke strijd een naam, een etiket dat me kon helpen om de weg naar genezing te vinden. Met de diagnose in mijn achterhoofd werd ik aangemeld voor MBT-therapie, een lichtpuntje aan de horizon. Maar zoals bij alles in het leven, is ook hier geduld een noodzakelijke metgezel. De wachtlijst is lang, zes lange maanden van wachten en hopen op verandering. Maar ik ben vastbesloten. Vastbesloten om te vechten, om te genezen, om eindelijk de persoon te worden die ik diep van binnen weet dat ik kan zijn. En dus begin ik aan de volgende fase van mijn reis, met mijn diagnose als kompas en mijn hoop als brandstof. Het zou geen gemakkelijke weg zijn, dat weet ik. Maar met elke stap die ik zet, voel ik mezelf sterker worden. En ergens diep van binnen, voel ik dat dit pas het begin is. Het begin van een nieuw hoofdstuk in mijn leven. Een hoofdstuk van genezing, van groei, van zelfacceptatie. Een hoofdstuk dat nog lang niet ten einde is.